Διήγημα

Εκατό συγγραφείς καταγράφουν και αναστοχάζονται, με ανέκδοτα κείμενά τους, ή δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, πάθη όλων των εκφάνσεων. Πάθη κρυφά και φανερά, ανομολόγητες εμμονές και συνήθειες, από τα οποία ο άνθρωπος τυραννιέται, τρέφεται, παρηγορείται, εμπνέεται, κακοφορμίζει, εγκλωβίζεται· πάθη που άλλοτε προσφέρουν ψευδαισθητική διεύρυνση των αισθήσεων και περιστασιακή ευρυχωρία αισθημάτων, άλλοτε πάλι απλώς τον βυθίζουν σ’ ένα πλασματικό ιδιωτικό σύμπαν, ανακουφίζοντας προσωρινά τις ανεπάρκειές του και την αγωνία της ύπαρξης.

στορίες και διηγήματα αλλά και καταθέσεις προσωπικές συνθέτουν τον τόμο “Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις”. Κείμενα που τα συνδέει το θαύμα. Το θαύμα που μπορεί να μετακινήσει το σκοτάδι. Να κάνει δυνατό το αδύνατο. Πραγματικό το μη πραγματικό. Όταν το άδικο περισσεύει. Όταν η αβεβαιότητα γίνεται ήττα. Όταν το παράλογο εξουσιάζει τη ζωή μας. Γραμμένα από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα, μέρες που γεννούν το θαύμα, έχουν μέσα τους μια χαραγή φωτός από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν τις αναμνήσεις της κ. Ευαγγελίας Μπουτλούκου (προφανώς), από τη ζωή της στο Κοντοπούλι της Λήμνου κατά την Κατοχή και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, για ν’ αναπαραστήσουν με γλαφυρό κι εύληπτο τρόπο τις συνθήκες διαβίωσης των κεχαγιάδων του νησιού, δηλαδή των φτωχών αγροτοκτηνοτρόφων που αποτελούσαν την πλειοψηφία των κατοίκων του.

Στο «Λευκό χρυσάφι» η συγγραφέας παίρνει αφορμή από την εντατικοποίηση της καλλιέργειας του βαμβακιού στο νησί στα χρόνια του ’50, για να αφηγηθεί τις αλλαγές που έφερε στη λημνιακή κοινωνία αυτή η δραστηριότητα. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, όπου το δράμα εναλλάσσεται με τη νοσταλγία. Μέσα από τις μικρές ιστορίες του βιβλίου, ο αναγνώστης μυείται σε μια εποχή που χάθηκε. Σε μια εποχή που τα χωριά της Λήμνου ήταν ακόμα ζωντανά και γεμάτα ανθρώπους.

Την Ευαγγελία Μπουτλούκου γνώρισα από το πρώτο βιβλίο της, το «Πανωπέτσι, κατωπέτσι και ψίχα», στο οποίο με έναν δικό της προσωπικό τρόπο μας περιέγραψε με γλαφυρότητα τη ζωή της Λήμνου κατά την περίοδο της κατοχής και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Νοσταλγώντας, αναπόφευκτα λόγω παιδικής ηλικίας, εκείνη την εποχή, δεν την ωραιοποιεί, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά θυμάται και τις όμορφες στιγμές και τις δυσκολίες που έζησε. Με το νέο της βιβλίο, το «Ανάμεσα σε δυο πατρίδες», συνεχίζει κατά κάποιο τρόπο την αφήγηση, αφού χρονολογικά έπεται του πρώτου. Σ’ αυτό καταγράφει το κυρίαρχο γεγονός που έζησε η κοινωνία της Λήμνου μετά το 1950, το οποίο ήταν η μετανάστευση.

Η κατοχική και μεταπολεμική ελληνική κοινωνία μεταφερμένη πιστά μέσα από τη ζωή της Σεβαστούλας, της βασικής ηρωίδας, που κατάγεται και ζει στη Λήμνο. Η ιστορία της αποτελεί έναν καθρέφτη των ηθών της εποχής, μιας εποχής αθωότητας και ρομαντισμού, που χαρακτηρίζεται εξίσου από υποκρισία και από έναν καθωσπρεπισμό, που δυναστεύει τις ζωές των ανθρώπων.