Βιβλία

Είναι μια νοσταλγία επιστροφής, μια νοσταλγία βίωσης του χαμένου χρόνου. Υπάρχει στο μυθιστόρημα ένας μυστικισμός του σώματος και της μνήμης, μια περιπλάνηση στους μυστικούς δρόμους της ψυχής. Το σώμα θυμάται όχι μοναχά την αγάπη. Θυμάται τον πόνο και την ερημιά του, θυμάται το όνειρο. Έτσι που ο παρόντας χρόνος βιώνεται σαν αντήχηση του παραδείσου που χάθηκε. Γιατί ο χρόνος αθωώνεται μέσα στην μνήμη, γίνεται νοσταλγία του χαμένου”.

Ο όρκος της μνήμης και η αναζήτηση του χαμένου παράδεισου της ευτυχίας οδηγούν τους δύο παλιούς εραστές στον τόπο του φεγγαριού και της πρώτης μαγείας. Ώριμοι και κουρασμένοι, θα ζήσουν εκεί ένα άλλο πάθος μέσα από τις μνήμες και την αγρύπνια του σώματος. Γιατί το σώμα θυμάται, όχι μόνο την αγάπη. Θυμάται τον πόνο και την ερημία. Την άβυσσο που κουβάλησε από τις περιπλανήσεις του. Και προφητεύει.

Σ’ ένα απομονωμένο νησί, στη δεκαετία του ’60, ένα νέο κορίτσι ζει τον πρώτο του έρωτα. Αρχίζει να υπάρχει σε μια σχέση μαγείας με τα πράγματα, σε μια σχέση μαγείας με το νεανικό σώμα της, που ξυπνά αναζητώντας τη γνώση. Γιατί σ’ όλους τους καιρούς, στη μοναξιά του χρόνου, η νιότη ανθίζει μ’ έναν ίδιο μαγικό τρόπο. Είναι το θάμβος και η αποκάλυψη των μυστικών που κουβαλά το σώμα από την αυγή της δημιουργίας του. Ένα μυθιστόρημα που μιλά για την αγάπη και για τον πόνο της αγάπης, για το εφήμερο, για το χρόνο. Η πρώτη τραυματική εμπειρία, που θα πλουτίσει την ηρωίδα, θα την οδηγήσει στην ωριμότητα και στην αυτογνωσία.

Είναι η ερωτική ιστορία μιας γυναίκας που παγιδεύεται από το μυστήριο και ανακαλύπτει κάποιες δυνάμεις, που την οδηγούν σε μια αυτογνωσία διαφορετική: Στη μύηση του σώματος. Μια μύηση που περνάει μέσα από την “αναρχία” του τόπου, από το αρχέγονο τελετουργικό στοιχείο, για να γίνει ζωή.

Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι’ αυτά. Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του. Εκείνος είναι μόνος. Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης του γνώσης.

Ο Ιερός Ποταμός είναι η ανεξιχνίαστη διαδρομή της ψυχής από τις πηγές του μύθου ως τις μέρες μας. Η διαδρομή της μυθικής, συνεχιζόμενης Περσεφόνης, με τη θαμπή μνήμη του Άδη, που θα συναντήσει στο δρόμο της τον άγιο με το ματωμένο ράσο. Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το θάνατο, για το χρόνο που γίνεται χρησμός, για το μαγικό στοιχείο που κρύβει την αλήθεια. Πρόσωπα καθημερινά που βιώνουν τα γεγονότα ακατέργαστα, στην αρχετυπική τους ποίηση, να βρουν το νόημα που λάμπει ανεξιχνίαστο μέσα τους. Ο Ιερός Ποταμός είναι ένα μαγικό ταξίδι από την ψυχή προς την ψυχή. Ένα ταξίδι προς εκείνο που δεν φαίνεται.