Μυθιστόρημα

Είναι η ερωτική ιστορία μιας γυναίκας που παγιδεύεται από το μυστήριο και ανακαλύπτει κάποιες δυνάμεις, που την οδηγούν σε μια αυτογνωσία διαφορετική: Στη μύηση του σώματος. Μια μύηση που περνάει μέσα από την “αναρχία” του τόπου, από το αρχέγονο τελετουργικό στοιχείο, για να γίνει ζωή.

Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι’ αυτά. Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του. Εκείνος είναι μόνος. Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης του γνώσης.

Ο Ιερός Ποταμός είναι η ανεξιχνίαστη διαδρομή της ψυχής από τις πηγές του μύθου ως τις μέρες μας. Η διαδρομή της μυθικής, συνεχιζόμενης Περσεφόνης, με τη θαμπή μνήμη του Άδη, που θα συναντήσει στο δρόμο της τον άγιο με το ματωμένο ράσο. Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το θάνατο, για το χρόνο που γίνεται χρησμός, για το μαγικό στοιχείο που κρύβει την αλήθεια. Πρόσωπα καθημερινά που βιώνουν τα γεγονότα ακατέργαστα, στην αρχετυπική τους ποίηση, να βρουν το νόημα που λάμπει ανεξιχνίαστο μέσα τους. Ο Ιερός Ποταμός είναι ένα μαγικό ταξίδι από την ψυχή προς την ψυχή. Ένα ταξίδι προς εκείνο που δεν φαίνεται.

Και τώρα με παιδεύουν τα Χάρτινα πρόσωπα. Πρέπει να δώσω το παράλογο καθεστώς της Χούντας. Από τη μέρα που γύρισα στο γραφείο, όλοι με βλέπουν ακόμα καχύποπτα. Έμαθαν πως στο Παρίσι συμμετείχα στις διαδηλώσεις που έκανε για την Ελλάδα ο Jacques Lacarrière. Όμως εγώ θέλω να γράψω για το παράλογο που ζω. Δεν με αφήνει να κοιμηθώ τις νύχτες. Τα προσωπα του βιβλίου μου χάνονται σε τόπους που δεν γνωρίζουν. Τα «χάρτινα» πρόσωπά μου. Και χάνομαι κι εγώ μαζί τους. Αισθάνομαι χάρτινη κι εγώ.

Όταν όλα μοιάζουν χαμένα ή έτσι τουλάχιστον φαίνονται, ανάμεσα στο σκοτάδι της απόγνωσης και στα γκρίζα σοκάκια της θλίψης, αναπάντεχα, σιγοφέγγει, κάπου μακριά, ένας άσβεστος φάρος, για να θυμίζει πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί ακριβώς, δεν έχει ακόμα αρχίσει…

Το βιβλίο αυτό είναι το εικοστό πρώτο μυθιστόρημά της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου και αναφέρεται στην προσπάθεια του ηττημένου να βρει το χαμένο του πρόσωπο ή το χαμένο ιερό. Ανιχνεύει τις ερεβώδεις διαδρομές της ψυχής που οδηγούν στις μέσα αλήθειες, στις μέσα πηγές, για να υψώσει μια άμυνα στο ερημωμένο τοπίο.