Μυθιστόρημα

Η Ειρήνη, αποτραβηγμένη πάνω στην κάμαρά της, προσπαθεί να διώξει την κούραση και τη συγκίνηση της μέρας. Με γερμένο το κεφάλι απαλά στη βελουδένια πλάτη της πολυθρόνας, ρουφάει με αυτιά και μάτια όλη αυτή τη γλυκιά φασαρία που ανεβαίνει απ’ τον κήπο και που είναι η συνέχεια της δικής της ζωής. Τα χρόνια που κουβαλά στην πλάτη της, παύουν σιγά σιγά να τη βαραίνουν, γίνονται πούπουλα ανάλαφρα και ανεμίζουν μπροστά της ένα-ένα, καθώς έρχονται στο μυαλό της ολοζώντανες εικόνες παλιές που από καιρό νόμιζε ξεχασμένες.

Δίχως ουρανό Συγγραφέας: Αυλωνίτης ΣπύροςΈκδοση: Εκδόσεις Ποιήματα των Φίλων, 2014Επιμέλεια έκδοσης: Ριτσώνης ΚώσταςΑριθμός σελίδων: 180ISBN: 9789609733267 Περιγραφή: Η πατρίδα μας που τη δέρνει ο ήλιος, η θάλασσα και η διχόνοια , υπήρξε η κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού , φωτεινός φάρος για όλη την ανθρωπότητα.Στην εποχή μας συνάντησε και πάλι τα “πέτρινα χρόνια” , γιατί την […]

Για μερικούς ανθρώπους, η πορεία τους στη ζωή, είναι προδιαγεγραμμένη πριν ακόμη φτάσουν σ’ αυτόν τον ανάλγητο κόσμο. Λες και έχουν ντυθεί κατάσαρκα τα λάθη, τις αμαρτίες, τα παραπτώματα κάποιων άλλων, ίσως των γονιών τους. Ψάχνουν μ’ αγωνία τ’ αστέρι που θα τους οδηγήσει κι ενώ γνωρίζουν ότι είναι σβηστό, εκείνοι προσπαθούν και ελπίζουν πως θα μεταβληθούν τα δεδομένα… Πως κάποτε θα κουραστεί η μοίρα να τους χτυπά και τότε θα ξημερώσει μια άλλη πιο φωτεινή, πιο όμορφη μέρα. Αν ξημερώσει…

Είναι μια νοσταλγία επιστροφής, μια νοσταλγία βίωσης του χαμένου χρόνου. Υπάρχει στο μυθιστόρημα ένας μυστικισμός του σώματος και της μνήμης, μια περιπλάνηση στους μυστικούς δρόμους της ψυχής. Το σώμα θυμάται όχι μοναχά την αγάπη. Θυμάται τον πόνο και την ερημιά του, θυμάται το όνειρο. Έτσι που ο παρόντας χρόνος βιώνεται σαν αντήχηση του παραδείσου που χάθηκε. Γιατί ο χρόνος αθωώνεται μέσα στην μνήμη, γίνεται νοσταλγία του χαμένου”.

Ο όρκος της μνήμης και η αναζήτηση του χαμένου παράδεισου της ευτυχίας οδηγούν τους δύο παλιούς εραστές στον τόπο του φεγγαριού και της πρώτης μαγείας. Ώριμοι και κουρασμένοι, θα ζήσουν εκεί ένα άλλο πάθος μέσα από τις μνήμες και την αγρύπνια του σώματος. Γιατί το σώμα θυμάται, όχι μόνο την αγάπη. Θυμάται τον πόνο και την ερημία. Την άβυσσο που κουβάλησε από τις περιπλανήσεις του. Και προφητεύει.

Σ’ ένα απομονωμένο νησί, στη δεκαετία του ’60, ένα νέο κορίτσι ζει τον πρώτο του έρωτα. Αρχίζει να υπάρχει σε μια σχέση μαγείας με τα πράγματα, σε μια σχέση μαγείας με το νεανικό σώμα της, που ξυπνά αναζητώντας τη γνώση. Γιατί σ’ όλους τους καιρούς, στη μοναξιά του χρόνου, η νιότη ανθίζει μ’ έναν ίδιο μαγικό τρόπο. Είναι το θάμβος και η αποκάλυψη των μυστικών που κουβαλά το σώμα από την αυγή της δημιουργίας του. Ένα μυθιστόρημα που μιλά για την αγάπη και για τον πόνο της αγάπης, για το εφήμερο, για το χρόνο. Η πρώτη τραυματική εμπειρία, που θα πλουτίσει την ηρωίδα, θα την οδηγήσει στην ωριμότητα και στην αυτογνωσία.